Nga dritarja e hapur e vagonit të trenit shpërfaqej ai peizazh i njohur të cilin në çaste si ky, Rudini e kish parë dhjetëra herë. Përtej zbrisnin në tatëpjetë të lehtë ara të mbjella me grurë, tashmë gati për korrje e verdha e të cilave si në një fushë shahu këmbente vend me të gjelbrën e parcelave të mbjella me panxhar, misër e patate.
Përfund tyre zinte fill bregu i liqenit. Sikur të rebelohej nga prerjet si me thikë të ngastrave të mbjella e gjelbra zgjatej me një brez shavari në thellësi të tij si të deshte të pinte ujë apo të shkrihej me të kaltrën e liqenit. Më tej fusha e shahut i humbte prerjet. Turbullohej dhe kthehej në paletë piktori, tashmë e shplarë në ujë ku bojërat shpërbëheshin në nuanca ngjyrash të papërcaktuara. Më në thellësi hapej cipa e valëzuar e asaj mase të pamatë ujore e cila shtrihej deri larg: në bregun përballë, atje ku ngrihej i thiktë dhe shkëmbor Mali i Thatë.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen