Ai ndaloi përballë portës me kangjella të hekurta të cilat në mesnatën blu lëshonin rrezatim të ftohtë në gri. Më shumë u mbështet se e shtyu atë derë që kurrë nuk mbyllej. Ajo lëvizi pa zhurmë. Hyri në oborrin e vogël, shtruar me çimento dhe mbajti këmbët përpara shkallëve që ende ishin të ngrohta nga dielli i gushtit. Nuk kishte fuqi t’i ngjiste ato katër shkallina që më shumë e ftonin të lëshohej mbi to e të dergjej atje deri në mëngjes.
Mbajti këmbët dhe pa. Përtej grilave vinte dritë e verdhë si e prerë me brisk. Janë zgjuar. Ende s’kanë rënë të flenë, regtiu ngathtësisht në trurin e tij të plogët. Midis joshjes së dobësisë kapitëse dhe nxitjes së asaj fashe drite të verdhë që shkallëzonte errësirën dhe e grishte drejt saj ai zgjodhi diçka midis.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen