Atje zinte fill Shadica. Si një fryt dashurie e Moravës dhe Gramozit. Atje shushurinte për herë të parë ajo. Midis shpateve të atyre maleve të lartë ku bulëzonte pik-pik lëmyshqeve dëbora e shkrirë. Pikat bëheshin rrëkeza e rrëkezat rridhnin me shushurimë prroskave. Më poshtë prroskat bëheshin përrenj. Përrenj të sertë që rridhnin tatëpjetë duke u përplasur nëpër gurët tërë thepa, plot shkumbë e oshëtimë. Rrugës ata takoheshin dhe bënin së bashku atë lumin ujëshumë me emrin Shadicë që zbriste nga shpatet e malit, dredhonte kodrave e pasi dilte në fushë, nisej për udhë të gjatë, duke rrjedhur nëpër shtratin e tij prej gurësh zalli të lëmuar të cilët vetë ai i kish bërë të tillë, duke i lëpirë me gjuhën e ujit ditë e natë, dimër e verë, një jetë të tërë. Që kur ishte krijuar bota.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen