Kabinat e doganierëve tashmë kishin mbetur pas. Ata nxitonin. Si nga një shtysë e brendshme, gati e pakuptueshme. Ndoshta nga ndjenja e frikës së kontrollit të pasaportave e cila tek ata jetonte ende për inerci. Nga droja se papritur mund të dëgjonin një zë nga pas i cili do t'i urdhëronte të ndaleshin dhe të ktheheshin prapa.
Nxitonin! Të iknin sa më shpejt dhe sa më larg prej asaj ndërtese plot reklama shumëngjyrëshe e cila në bukurinë e saj fshihte një rrezik të padukshëm i cili pikërisht se ishte i tillë bëhej i ankthshëm dhe më kërcënues.
Tok me ankthin tek ata jetonte edhe mrekullimi.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen