Arritëm te fushimi i ushtrisë turke dhe hymë midis çadrave. Një mizëri ushtarësh, kuajsh, qerresh e buajsh lëvrinte tutje-tëhu. Një zhurmërimë urdhërash, thirrjesh, lutjesh, sharjesh, rënkimesh e hingëllimash kuajsh më shurdhonin veshët. Tek një çadër e madhe pashë të hynin me nxitim një varg jeniçerësh duke mbajtur në vigje ushtarë të plagosur të cilët ulërinin nga dhimbja e plagëve. Dikush me kafkë të çarë, një tjetër me krah të prerë, një i tretë me sy të nxjerë. Një tjetri nuk i njihej koka nga sera e shkrirë. Prej tij përhapej erë zifti dhe mishi të djegur. I zhyer në katran të zi, ai dukej sikur kish arritur të kthehej i gjallë nga skëterra.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen