Sapo kishim dalë nga kinemaja dhe po ngjiteshim për në shtëpi. Binte dëborë me flokë të mëdha që nën dritën e dobët të llampave elektrike të varura përgjatë shtyllave anës rrugës, dukeshin si një mori letrash të bardha, të hedhura prej dikujt nga errësira. Ishte një nga ato mbrëmje dimri të ngrohta, që tek sheh dëborën e bardhë të ketë mbuluar bredhat e telat e telefonit t’i ketë trashur si me krem të bardhë torte, teksa sheh gjurmët thuajse të rrafshuara nga dëbora e re që bie e heshtur si në një botë pa tinguj, se pse të zgjohet një mall, shpirti të zbutet dhe befas të lind dëshira të mos shkosh e të mbyllesh në shtëpi, por të ecësh, të ecësh, nëpër rrugë të largëta e të panjohura, si ata udhëtarët që ecin drejt polit, të mbështjellë kokë e këmbë me gëzofë të trashë.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen